پوست یک مانع قابل ملاحظه ای در بدن در برابر عفونت های باکتریایی ایجاد می کند. اگر چه بسیاری از باکتری ها در طول روز در تماس با پوست هستند یا در این بخش بدن ساکن می باشند، اما به طور معمول این باکتری هایی که دائم با آن ها سرو کار داریم یا به طور طبیعی روی پوستمان زندگی می کنند، قادر به ایجاد عفونت های باکتریایی پوست نیستند. هنگامی که عفونت های باکتریایی رخ می دهد، می تواند از یک نقطه کوچک شروع شده و به سطح کل بدن برسد. این عفونت ها گاهی می توانند حتی جدی شده و منجر به مرگ شوند.

در ادامه این مطلب مجله لیلی لند به نقل از متخصصان پوست در مورد انواع، طبقه بندی، عوامل خطر و روش های درمان عفونت های باکتریایی پوست با شما صحبت خواهیم کرد.

طبقه بندی و علل ایجاد عفونت های باکتریایی پوست

از آنجا که اکثر این عفونت ها شامل پوست و بافت های زیر پوست می شوند، به صورت رسمی به عنوان عفونت های پوستی و بافت نرم (SSTI) طبقه بندی می شوند که شامل عفونت های نسبتا جزئی مانند:

• زرد زخم
• آبسه های جزئی (گاه به نام کورک و کفیرگ نیز شناخته می شوند)

می باشند. عفونت های جدی تر، که در حال حاضر به نام عفونت های باکتریایی حاد پوستی (ABSSSI) شناخته می شوند، عبارتند از:

• سلولیت
• حمره
• عفونت زخم
• آبسه های بزرگ پوستی که بزرگتر از 75 سانتی متر بوده و همراه با تورم، قرمزی و سفت و ضخیم شدن پوست می باشد.

بسیاری از انواع باکتری ها می توانند پوست را آلوده کنند. شایعترین آنها عبارتند از:

• استافیلوکوک
• استرپتوکوک

استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین که به نام MRSA نیز شناخته می شود در حال حاضر شایع ترین پاتوژن ایجاد کننده عفونت های پوستی در ایالات متحده است. یک گونه خاص از MRSA مسئول بیش از نیمی از همه عفونت های پوستی و بافت نرم در جمعیت عمومی ایالات متحده است. از آنجایی که استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین به چندین آنتی بیوتیک مقاوم است، درمان آن بسیار دشوار است.

عفونت های پوستی ناشی از باکتری های رایج ممکن است در هنگام بستری شدن یا زندگی کردن در خانه سالمندان، در زمان باغبانی، و یا در حالی که در حوضچه های غیر بهداشتی مانند دریاچه ها و دریاها شنا می کنید، ایجاد شوند.

عوامل خطر ایجاد کننده عفونت های باکتریایی پوست

برخی از افراد بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به عفونت های پوستی هستند. این افراد عبارتند از:

• افرادی که مبتلا به دیابت هستند، احتمال گردش خون ضعیفی دارند به خصوص در دست و پا و سطح بالای قند (گلوکز) در خونشان باعث کاهش توانایی گلبول های سفید در خون شده که برای مبارزه با عفونت ها مفید هستند.
• افراد مسن
• افرادی که مبتلا به ویروس نقص ایمنی بدن (اچ آی وی) یا ایدز هستند یا با سایر اختلالات ایمنی یا هپاتیت دست به گریبان می باشند.
• افرادی که تحت شیمی درمانی یا درمان با داروهایی هستند که سیستم ایمنی بدنشان را سرکوب می کنند.
• پوستی که به علت آفتاب سوختگی، خراشیدگی یا سایر آسیب های احتمالی ملتهب شده یا آسیب دیده باشد بیشتر احتمال دارد که آلوده شود. در واقع، هر گونه بریدگی در پوست فرد را به عفونت مستعد می کند.

روش های پیشگیری و درمان

جلوگیری از عفونت های باکتریایی پوست شامل تمیز نگه داشتن پوست آسیب دیده است. هنگامی که پوست بریده یا خراشیده می شود، محل آسیب باید با صابون و آب شسته شده و با یک باند استریل پوشانده شود. پترولاتوم نیز ممکن است برای مرطوب نگه داشتن بافت آسیب دیده و تلاش برای جلوگیری از حمله باکتری ها استفاده شود. پزشکان توصیه می کنند که از پماد آنتی بیوتیک (تجویزی یا خارج از نسخه) روی زخم های باز استفاده نکنید. زیرا این کار خطر آلرژی به آنتی بیوتیک را افزایش می دهد.

با این حال، اگر عفونت روی زخم ایجاد شد، استفاده از پماد آنتی بیوتیکی می تواند از شدید شدن عفونت جلوگیری کند. هر چه منطقه ای که عفونت دارد بزرگتر باشد نیاز به آنتی بیوتیک های خوراکی یا تزریقی نیز بیشتر می شود. اگر بر اثر عفونت آبسه روی پوست ایجاد شده است، باید آن را توسط پزشک بردارید. هرگز مجاز به تخلیه آبسه در خانه نیستید. پزشک برای برداشتن بافت مرده نیاز به جراحی دارد.